Ik bewandelde het pad met ongeschonden voeten, maar wel met blaren op mijn ziel, eelt op mijn gemoed en likdoorns in mijn hart. Ik was de pelgrim die niet op reis ging, maar wel verdwaalde. De pelgrim die veel langer onderweg was dan hij op voorhand dacht, omdat ik nog niet wist dat een reiziger niet alleen in zijn beloofde land moet aankomen, maar ook de weg huiswaarts moet lopen. Tot hij werkelijk is thuisgekomen. De bestemming van de pelgrim is niet het graf van de apostel, maar de grafsteen van zijn oude ik. Pas wanneer je daar voldoende lang gerouwd hebt, kun je de terugreis aanvangen. Naar een huis waar niets meer is zoals vroeger. En wanneer je daar in de badkamerspiegel kijkt, zie je iemand die je niet herkent. Een nieuwe ik die zichzelf opnieuw uitvond op de enige route die heling brengt, de weg naar het hart. (Geert Kimpen)