Wandelen vraagt geduld. Wie snel bij het doel wil arriveren, die wandelt niet, die zoekt slechts de snelste weg. Geduld vertraagt: is oog hebben voor de weg en voor wat er te beleven valt, én voor wie er nog meer op weg is. Leven als een wandeling is aandacht geven aan wat je overkomt en vooral ‘wie je overkomt’. Het leven is weerbarstig. Het anders-zijn van een ander is een storend obstakel op de weg naar je eigen doel. En… zelf ben je dat niet minder voor een ander. Toch?

Waar zouden we zijn als we niet konden rekenen op elkaars geduld? We zouden verdwalen in onze eenzaamheid. Geduld is meer dan dulden, het is verwachten. Verwachten dat het goed komt, met de ander, met jezelf. Ook als het vooropgestelde doel niet wordt gehaald. Waarom zou dat trouwens moeten? Als geduld de kleur van liefde krijgt, worden we wandelmaatjes, tochtgenoten.

Joris Vercammen