Als je lang wandelt, in je eentje, loopt je kop ook leeg. De natuur kan mij ontroeren. Je gaat erin op. Het maakt niet meer uit of het regent of waait. Je beseft dat je maar een sprankeltje in de tijd en de ruimte bent. Dat gaf mij het vertrouwen dat het altijd goed komt. Natuurlijk ben ik soms nog gestrest, dat hoort bij het leven, maar het wandelen geeft een onderliggende rust en kalmte. Wandelen relativeert.
(Acteur Marcel Rensema, in: Trouw, de Verdieping, 8 februari 2020, pag. 18 en 19)