De Leugen zei tegen de Waarheid: “Laten we samen een bad nemen, het bronwater is erg lekker”. De Waarheid, nog steeds achterdochtig, testte het water en ontdekte dat het echt lekker was. Dus kleedden ze zich uit en namen een bad. Maar plotseling sprong de Leugen uit het water en vluchtte, met de kleren van de Waarheid aan. De Waarheid, woedend, klom uit de put om haar kleren terug te krijgen. Maar de Wereld keek boos en minachtend weg bij het zien van de naakte Waarheid. De arme Waarheid keerde terug naar de put en liet zich niet meer zien, haar schaamte verbergend. Sindsdien loopt de Leugen rond in de wereld,…

Niks mooier dan de herfst de kleuren en de wind de regen en de mist de laarzen en het kind.   Ze slaan de deur dicht nemen het pad naar zee zorgen thuis verwondering mee.   (Mariët Overdiep)

Het leven heeft een simpele formule: kijk terug en wees dankbaar, kijk om je heen en heb lief, kijk vooruit en wees enthousiast.

Naast elkaar wandelen in de natuur of in de stad geeft een soort connectie die veel minder dwingend is (dan op twee stoelen tegenover elkaar, MvZ). Het is veel makkelijker om stil te zijn. Zo tegenover elkaar zitten is bedreigend, raar, bevreemdend. Maar naast elkaar is gewoon. Je bent elkaars gelijke. Men kan dan stil zijn. En in die stilte komt dan soms ook iets naar boven van wezenlijke gedachten die we in het directe, zogezegd therapeutische, contact, minder kunnen bereiken. Het samen wandelen is een hele goede therapeutische setting om wezenlijke dingen te bespreken die zo stoel tegenover stoel minder aan bod komen. Prachtig is dat! (Dirk de Wachter, psychiater)

Ieder van ons, waar hij of zij ook vandaan komt, heeft de taak op zoek te gaan naar de waarheid, zichzelf diepgaand te leren kennen, vrij te worden en in vrede met zichzelf en anderen te leven. (Frédéric Lenoir)

Het leven heeft veel weg van een pelgrimstocht. (Plato)

Verbindt elkaar. Oordeel niet. Sluit niemand buiten. (uitgesproken tijdens haar afscheid door haar zus Jolanda Kramers)

Ergens lang geleden is een pad ontstaan, waarlangs, waarover sindsdien vele voeten zijn gegaan. Aarzelend, tastend, zoekend, geïnspireerd. En dan: een zeker weten, dit is het pad dat ik wil gaan. De zon is fel, de weg is smal en vol met kuilen en lonkende zijwegen. De wind is koel, de weg is breed met groene bomen en zoete vruchten. De weg is nat, de weg is glad en modderig, haast niet te gaan. De lucht is helder, de weg vertrouwder en je bent niet langer alleen. Ergens lang geleden is een pad ontstaan. Zij klopte aan mijn deuren vroeg mij mee op weg te gaan. Op zoek naar nieuwe voeten…

De natuur is een zelfhulpboek zonder woorden. (Stef Bos)

Mijn ervaring is dat de natuur wonderen doet. Zomaar. Zonder vragen. Je voelt de koude of warme wind langs je hoofd, je voelt je haar nat worden van de regen, de zon koestert je huid en je ziet – als je kijkt – een bloem, een boom en wie weet een dier. En als vanzelf raakt je hoofd leeg. En als het toch vol blijft, straalt de natuur de rust uit die een medemens vaak niet kan bieden. De natuur heeft de tijd, al eeuwenlang. (Jaap Lodewijks)

De zonnebloem heeft het vermogen om van oost naar west de zon te volgen. Maar eenmaal uit zijn knop gebroken blijft hij koppig wijzen naar het oosten: Een bloeitijd lang openstaan voor enkel zonsopgang. Rijendik in het gelid, instemmend knikkend naar het licht. (Willem Smit)

Een kaarsje voor een mens die wat licht kan gebruiken. Gebaar dat helpt en heelt.   Sprekende stilte voor zoekers naar woorden. Rustpunt voor wie in chaos is.   Plek om even op adem te komen. Pleisterplaats onderweg.   Het verschil   Eén brandende pit verdrijft het duister. Eén kleine vlam verlicht de nacht.   Eén warm gebaar slechts, één liefdevol woord – en hoop vlamt op, het leven krijgt kleur.   Eén mens met pit kan het verschil maken tussen donker en licht (Uit: Zinboekje Licht van Greet Brokerhof-van der Waa, Oase Media bv. Hoevelaken 2008).