Naast elkaar wandelen in de natuur of in de stad geeft een soort connectie die veel minder dwingend is (dan op twee stoelen tegenover elkaar, MvZ). Het is veel makkelijker om stil te zijn. Zo tegenover elkaar zitten is bedreigend, raar, bevreemdend. Maar naast elkaar is gewoon. Je bent elkaars gelijke. Men kan dan stil zijn. En in die stilte komt dan soms ook iets naar boven van wezenlijke gedachten die we in het directe, zogezegd therapeutische, contact, minder kunnen bereiken. Het samen wandelen is een hele goede therapeutische setting om wezenlijke dingen te bespreken die zo stoel tegenover stoel minder aan bod komen. Prachtig is dat! (Dirk de Wachter, psychiater)