Wandelend blijven we samen op lopen,
ook als de een niet meteen reageert op wat de ander vraagt of zegt.
We blijven “dezelfde kant op gaan”.
Het gesprek wandelde gewoon in stilte met ons mee, bleef meebewegen.
Zo zou je in stilte samen zitten “nietsdoen voor gevorderden” kunnen noemen, en in stilte samen lopen de voorbereiding daarop; “nietsdoen voor beginners”.
Samen wandelen als leren leeglopen!
Het landschap doet mee in het gesprek.
Zoals de zwemmende eenden en het “leren zwemmen” dat in ons gesprek opdook.
De omgeving kan beelden aanreiken om te kunnen zeggen wat je bedoelt of voelt.
Zoals het wonderlijke van de ervaring dat het waar is dat je komt waar je zijn wilt, door gewoon maar de bochten en kronkels in de weg te volgen zoals ze er liggen.
De weg die er al is en gewoon klaarligt! De weg weet de weg!

Ik heb het leuk gevonden om je te ontmoeten,
een bijzondere ontmoeting eigenlijk om met iemand die je niet kent over zulke persoonlijke dingen van gedachten te wisselen.
Het was prettig om over dit onderwerp met je te kunnen praten, eindelijk eens iemand die kan begrijpen waar het over gaat, ook al blijft de ervaring een persoonlijke en vind ik het moeilijk om deze in woorden te vatten.
Wat ik ook leuk vond was de herkenning die ik soms had in je manier van kijken en ook de humor waarmee je de dingen soms benaderde.

Ik heb onze ontmoeting als ruim ervaren.
Je bood ruimte aan mij om mijn draai te vinden en mij tot jou te verhouden.
Je was openhartig wat mij uitnodigde dat ook te zijn.
Je liet het gesprek en onze omgang vanzelf ontstaan, wat ik heel prettig vond.

Alleen al de stap gezet te hebben om te lopen, met een geestelijk begeleider brengt me in een versnelling. In mij worden knopen ontward en ik loop door! … Graag wil ik later opnieuw eens genieten van jouw rustgevende aandacht!

Terugkijkend in de spiegel is er een grote vooruitgang. Hoe het is ontstaan zou ik nu niet kunnen zeggen, maar wel dat het noodzakelijk was en is en dat het mij goed heeft gedaan. Mijn persoonlijke spiritualiteit is gegroeid en vooral nieuwe nuances en aspecten zijn aan het licht gekomen. Hierdoor heb ik ook keuzes kunnen maken. Het wordt voor mij duidelijker welke richting ik op ga. Het wandelen met jou heeft mij verder geholpen en me op een juiste weg gezet en daarvoor ben ik jou bijzonder dankbaar.

Wandelen
Stilte
Praten
Kiemen van leven
groeien
tot kennen, herkennen
en gekend worden.

Inspiratie ervaren
maakt inspirerend
geeft vertrouwen
en vrede
met jezelf,
de ander en de Ander

Buiten – gewoon wandelen
Geeft een reis naar binnen
En vergezichten op de toekomst.

Ik heb van de wandeling met Marijn genoten
En het heeft me weer op de voeten gezet
om verder te gaan op mijn weg.
En ze vervolgde haar weg met vreugde.
Dank je wel,
Wil

Wandelen met jou (Marijn) betekent voor mij een verademing in het aanvaarden van mijn eigen geloofsbeeld. Waar ik net zo goed een christen had kunnen ontmoeten die zich vastklampt aan opgelegde dogma’s ben jij alles behalve dat. Het gaf mij heel veel ruimte. Deze vrijheid maakte dat ik open en bloot durfde te spreken over mijn persoonlijke en emotionele tocht in en met G’d. Het heeft mij geraakt dat wij veel overeenkomsten zagen in het beleven van G’d, de weg en het leven. Ik heb in jou een bijzondere man ontmoet die mijn religieus debat helpt loslaten door simpelweg jezelf er in te tonen en te aanvaarden wie ik er in ben…

Met 20 km in de benen wordt de tred letterlijk lichter en dat niet alleen omdat de thermoskan inmiddels leeg is en het brood op. Nee, gewoon omdat het goed is om dingen waar ik al jaren mee rondloop eens hardop uit te spreken. Het is soms schrikken wanneer je jezelf het hardop hoort zeggen maar geeft ook ruimte wanneer je er samen over gaat nadenken. Wordt zeker vervolgd!

Ik voel me veilig bij je, het al wandelend spreken terwijl we daar in de mooi natuur zijn is heerlijk, ik vind het fijn dat het spreken over religie een heel organisch onderdeel is van het gesprek, je stelt goeie vragen, na ja kortom: ik ben heel blij dat ik je “gevonden” heb.

Ik loop rond (strompel) als een oud vrouwtje door het huis. Maar… met een goed gevoel in mijn lijf. Jij gaf mij energie en inzichten. Dankbaar besef ik dat ik “een geestelijk verrijkingscadeautje” heb gekregen. Zelfs het weer was perfect.

Ik heb genoten van ons gesprek. Je hebt me in dat weiland bij de oren gepakt en terug naar de aarde gebracht. Het weiland rond lopen in stilte heeft me veel gebracht. Ik wil een weg gaan die mij voedt.

Ik wil je graag zeggen dat ons gesprek in mij stilaan een zekere rust en ordening gebracht heeft, een gevoel dat mijn vindplaatsen (van God, geheim, bron, grond, bestemming) voor mij voldoende zijn om af en toe het onnoembare te ervaren, zonder de drang om verder te zoeken of het geheim te willen doorgronden.

Ontdek met mij
Verdwaal met mij
Ren met mij
Aarzel met mij
Adem in mij
Neurie mij
Jouw stem
Mijn Maker
Maak mij
Wek mij
Jij

Het was een van de eerste echte vriesdagen van deze winter en wij gingen wandelen. Het was de eerste keer voor mij om wandelend over mijn weg te praten. Het voelde alsof ik in het programma”De Wandeling” liep. De wandeling was ontspannend en gaf daardoor het gesprek een veel minder zwaar karakter. Dat maakte niet dat jouw vragen minder makkelijk waren maar ze voelden minder zwaar aan terwijl ze nog dagen hebben nagewerkt. Naast het praten heb ik ook genoten van de mooie zon in het winterse landschap. Een goede combinatie van wandelen en serieuze vragen om mij te helpen de weg met God te vinden.

Een wandeling vergeleken met een leven:
begroeting
stap voor stap
struikelend
heuvel op / heuvel af
een gebaand pad / dwars er doorheen
achteraan / naast elkaar / voorop
pratend / zwijgend / luisterend
slok water / warme koffie
doorgaan of rusten
afscheid
Dank je wel Marijn voor je nabijheid in dit deel van mijn leven.

Wandelen als rustpunt in de chaos.
Wat brengt dat teweeg: gehaast achter de ‘leider’ aan. Wat voel ik eigenlijk, hoe gaat het eigenlijk?
Een waterval aan woorden stort zich naar buiten.
Zullen we hier even gaan zitten? Nee, nog geen rust.
Dan langzamerhand kom ik in een cadans en word rustiger.
Komen er niet alleen meer woorden naar buiten maar kan ik ook nadenken over wat ik zeg en voel.
Dan, toch rustig zittend op een bankje, hoor ik het verhaal over de engel van de verandering.
De woorden van het verhaal vinden een bodem in mijn ziel.
Ik ben ontroerd en rustig: een open plek in de chaos.
Dank je wel Marijn voor je rust, humor, woorden en stilte.

Gevoels- of verstandsmens?
Mijn onderrug gonst

Flarden
Van landschap
Een heuvelig,
modderig spoor
Een uitstap verleden
Een kijk achter schermen
Van drama’s, komedie’s van toen

Ik vrees ik ben een verstandsmens
In elk geval man van veel taal

Niet alléén nu
Naast me
Een mens met een eigen verhaal
Die mij wil horen
Meer zwijgend dan sprekend
Meeloopt in stilte
Blijft

Ik voel ik ben een gevoelsmens
Mijn spieren, mijn voeten
Ik kan niet meer denken
Ben moe van het praten
En daar op die vlakte
Breekt waterzon door

Mijn lijf heeft de kracht
Om door modder te gaan
Mijn boosheid, mijn vuisten, bevrijding

Geloof je, vertrouw je?
Of zijn het meer woorden?

Ik voel het bij vlagen
Maar durf ik het aan?

Met minder gedachten
Minder bagage
Leger en kaler
En stiller te staan

Verlangen en huilen
En lachen en dansen
En ruimte en leven
En vrijer te gaan

Piet, waar ben je?
Ken je mij dan?
Het is al begonnen
Merk je het niet?

Hier ben ik,
Hier sta ik, hier loop ik
Blijf niet in het donker
Durf in het licht

Mijn stal is niet groot
Maar wil Je er groeien?
Maak ruimte in mij
Ik maak ruimte voor Jou.

Direct na de wandeling merkte ik dat het wandelen en praten tegelijk vermoeiend was. Aan de andere kant kreeg ik er ook energie van. Waarschijnlijk had ik niet zoveel verteld als we zittend een gesprek hadden gehad en dat ligt niet alleen aan de tijdsduur. Op deze manier in gesprek zijn, ervaar ik als meer ontspannend en heeft daarom mijn voorkeur.

De wandeling heeft mij erg goed gedaan.
Ik vond het bijzonder hoe snel er een vertrouwdheid ontstond om mijn hart bloot te leggen, zonder dat ik een enorme klik voelde.
Het was niet zo dat er een hemelhoog inzicht doorbrak, maar wel dat er helderheid ontstond in alles wat er in mijn leven speelde. Misschien wel vooral door mijn eigen antwoorden op jouw vragen. Dus goede vragen op de juiste tijd.
Aan sommige vragen denk ik nog vaak terug: bijv. op de vraag ‘wat voedt jou’ en dat ik allemaal antwoorden gaf van dingen die ik al bijna twee jaar niet meer deed. Confronterend, maar mooi. Niet zozeer de wandeling alleen, maar zeker wel de wandeling in combinatie met de rest van de zomer zorgden voor een inzicht in mijn leven en de daadkracht om het anders te doen. Meer mijn ruimte te vragen, te nemen in mijn leven. Zo ben ik nu bijvoorbeeld begonnen met een hardlooptraining en heb ik een eerste officiele opdracht om een voorstelling te spelen.
Dus bedankt voor jouw oren, je vragen, je stem.
Ze hebben mij doen groeien naar het licht.

Ik heb het gesprek als heel fijn ervaren en ik heb er ook zeer goede herinneringen aan. Ik had inderdaad het gevoel dat ik vanuit een diepe ontspanning naar mijn gevoelens kon kijken zonder in een ‘piekerstand’ te schieten. Normaal heb ik de neiging nogal eens weg te fladderen als ik dingen aankijk, en verstrikt te raken in de zorgen van alledag. Maar in ons gesprek heb je mij echt bij de les gehouden.
Wat mij het meest is bijgebleven zijn een paar vragen van jou en mijn antwoorden daarop:
Bijvoorbeeld: ‘wat gun je jezelf ?’. Ik antwoordde daarop dat ik mezelf wel toestond hard te werken, en soms de krant te lezen. Met name het woord ’toestaan’zegt al veel; blijkbaar komt het woord gunnen niet bij mij voor. Het mag eigenlijk niet. …..
Verwijten maken, schuldig voelen, hard zijn voor mezelf; terugkerende thema’s. Bezie jezelf met mildheid was een mooie raad van je, en ik probeer dit nu met kleine stapje uit te voeren. Fijn dat je ook aangaf hoe jij met kritiek op jezelf omgaat (door jouw fouten/gedachten met enige humor proberen te zien). Ik heb dat deze week ook eens aan een vriend van mij gevraagd, en ook bleek daar wel eens last van te hebben, maar probeerde dat net als jij ook weer te relativeren. …..
En nog iets geks kom ik nu achter; juist omdat ik bang ben dat ik mezelf verwijten ga maken als ik alleen ben, zoek ik het gezelschap van anderen op (zodat ik daar niet aan hoef te denken), zodat ik nog minder rust vindt en hoe minder ik dus de grote vragen kan aanzien. …..
Al met al vond ik jouw samenvatting van ons gesprek heel mooi en ik denk daar met plezier aan terug: bezie jezelf met mildheid en gun jezelf ruimte, tijd en dromen. Ik zou er bijna een tegeltje van maken !!

Allereerst en vooral, bedankt voor het luisteren naar mijn verhaal. Door jouw open (zonder oordelen, juist positief meedenkend) luisteren, en door je vragen, kom ik er weer een stukje verder mee.

De route: mooi, rustig en gevarieerd, onverwachte uitzichten (letterlijk bedoeld). Vooral het door de blubber lopen in het bos was heerlijk! Achteraf flink wat spierpijn gehad!

Ons gesprek heb ik ervaren als open, gebaseerd op vertrouwen, een ruimte waarin ik me vrij voelde te zeggen wat in me opkwam. Achteraf realiseerde ik me dat ik een aantal vragen over jouw beweegredenen niet gesteld heb, vanuit een misschien te groot respect voor privacy, terwijl je me daar juist wel uitdrukkelijk toe uitnodigde; voor mij een leerpunt.

Verrassend dat de antwoorden op de vragen waar ik mee zat zo eenvoudig bleken te zijn. Handelen vanuit mijn diepste verlangen, m’n hoofd en huis opruimen en mezelf aan Hem toevertrouwen, eigenlijk kwam het hier op neer.

Dank je dat je me geholpen hebt dit helder te krijgen!

Het heeft me goed gedaan met je op stap te gaan.

Ik heb buitengewoon genoten van de wandeling. Jouw sympathieke attitude, je luisterende oor, je begrip voor mijn invallen en humor, de schoonheid der natuur en het speciaal voor ons gekomen aangename weer hebben de ontmoeting voor mij heel waardevol gemaakt. Je hebt me nuchtere leerpunten aangereikt, waarvoor ik je heel erkentelijk ben.

De stilte tijdens het wandelen, het volledig aan niets hoeven denken op bepaalde momenten, heeft mij een grote rust gegeven.
Onze gesprekken hebben voor mij weer dingen in een kader geplaatst. Dit is voor mij relationeel heel belangrijk. Wandelen betekent voor mij ontspannen, zowel geestelijk als lichamelijk.
Het ervaren van een vermoeidheid, die aan het lichaam is gebonden en niet geestelijk moe zijn. Vertrouwen en loslaten. Gesprekken voeren, samen praten, de dingen aanraken die ons bezig houden.

Voor mij was het vandag echt wandelen in het hier en het nu met oog voor de natuur, met oor voor de vragen en luisterend naar mijn hart voor de antwoorden. Al het andere was even vergeten. Een hele bijzondere ervaring.

Jij liep steeds mee,
je was er, soms voorop;
soms ondersteunend met een woord,
— of met een kwinkslag.

’t Was goed je te leren kennen
een stukje leven te delen
met een luisterend oor,
met jouw heel eigen inbreng.
Je kon doorvragen
daardoor inzicht bevorderen
en gaf ruimte voor wat er gebeurde.

’t Was goed dat je er wás
met al je “luchtigheid”,
maar stevig gegrond
niet om te duwen. (of soms toch)

xTijdens de wandeling ben ik tot belangrijke inzichten gekomen. Mijn hele leven blijkt gebaseerd te zijn op de leugen dat ik geen bestaansrecht zou hebben. Ook in het stiltecentrum dat we aandoen op de route krijg ik een ziek gevoel in m’n maag en moet ik op een gegeven moment weg naar buiten. Ik kan en mag niet onder het kruis zitten. Maar ook dat is een leugen. En dan kom jij aan met psalm 139, een psalm die ik jaren geleden uit mijn hoofd leerde maar dus ook weer ben kwijtgeraakt.
Want Gij hebt mijn nieren gevormd,
mij in de schoot van mijn moeder geweven.
Ik loof U, omdat ik gans wonderbaar ben toebereid,
wonderbaar zijn Uw werken.
God maakt geen rommel!

Dankjewel voor zaterdag: het was precies wat ik nodig had en op gehoopt had! Het is heerlijk om eens te kunnen doorpraten met iemand die begrijpt wat je zegt. Ik heb me daarin erkend en herkend gevoeld, en voel dat nog. ….
Zo door de dagen heen komen er steeds flarden van zaterdag bovendrijven: een stukje gesprek, een landschap, een piepklein kikkertje, een roos, een teunisbloem…. Ik kan hier weer een hele tijd mee verder: dankjewel!

De ziel gaat te voet… op zoek naar haar Bron. Altijd weer. Telkens weer nieuw, en toch ook weer steeds ergens vertrouwd… Momenten van onzekerheid, duidelijkheid, worsteling, verlichting, eenzaamheid + afgesneden zijn, verbinding, ervaring van Zijn nabijheid, duisternis, opstanding, dood, wedergeboorte, …., ….., …., ….. komen en gaan. Een nieuwe stap na onze weg samen. Zo onverwachts als Hij de dingen leidt, zo dikwijls door de ontmoeting met anderen heen. “De ‘kikker’ waagt een nieuwe sprong. Het is goed.

Op de terugweg
in de auto
zei ik
dankjewel God
voor deze ontmoeting
en ik huilde.

Het wandelen was voor mij ruimte scheppend, verbredend en verdiepend, vredig en ontspannen. Door het wandelen heb ik me (nog) meer stilte en leegte eigen gemaakt.
Ik vond het vormend om met stilte te beginnen. De haast gaat uit mijn hoofd zodat de ziel te voet kan gaan.
Je was voldoende sturend aanwezig, maar het voelde toch vrij.

We wandelden in een vertrouwelijke sfeer. Ik heb heel wat verteld. Later dacht ik ook wel even: “had ik dat allemaal moeten vertellen?” Toch is het ook oké om mezelf in allerlei facetten te laten zien. Zoals wel vaker hoorde ik ook van jou terug dat ik wel de neiging heb om mezelf te veroordelen. Dat helpt om milder te zijn naar mezelf. Ik ben als het ware weer wakker geworden doordat jij mij erop attendeerde.
Het was prettig om in een zo’n ontspannen sfeer zo “naakt” te kunnen zijn. Opademen in de ontmoeting en in de natuur. Natuur-lijk, open-lijk en met humor aan de wandel. Een prima werk-vorm om te ontmoeten voor mij.

Zoekend naar de juiste vragen en woorden kwam jij met: ‘En wat zou jij met [naam partner] willen delen?’ Speurend tussen mijn gedachtenkronkels naar mijn verlangen kwam ik bij God. Ik zou God met [naam partner] willen delen. Ik keek je recht aan en zei: ‘Ja, dat is het!’ Er werd iets opengebroken in me, en die verscheuring ging gepaard met een enorme pijn die tegelijkertijd heel opluchtend was. Ik boog naar de grond met mijn handen op mijn benen steunend, en huilend voelde ik scheurende pijn en een heerlijke openende ruimte, en allerlei gedachten schoten door me heen: ik had zelf een muurtje gebouwd om dat verlangen niet te hoeven voelen; wat ben ik vaak afgewezen als ik dat wilde delen; maar hoe communiceer je dit überhaupt?; met God bedoel ik ‘meest intieme’; kan ik dat wel delen?
Wat er precies gebeurde leek een tijdje geblokkeerd tijdens onze verdere wandeling. Het was ook niet zo belangrijk: belangrijk was in eerste instantie gewoon genieten van het verruimende gevoel…