Ga wandelen. Wie werkelijk niets doet, wordt al snel lamlendig. Je moet dus wel iets doen. Maar het gevaar daarvan is dat je niet ontspant. Wandelen is de ideale manier om te ontspannen terwijl je toch bezig bent. Het is daarmee de perfecte vakantiebezigheid. Het is bovendien heel goedkoop, dus iedereen kan het doen. Je hoeft je niet druk te maken over waar je heengaat: bij wandelen draait het om de weg zelf, niet om het doel. Het brengt vertraging met zich mee, als antidotum tegen deze snelle tijd. Daarmee helpt het ons om in het ‘nu’ te zijn, iets wat we tegenwoordig lastig vinden, maar wel willen. Tijdens het wandelen zie je ook nog eens heel veel: allerlei groeisels, huizen en mensen waar je normaal geen oog of tijd voor hebt. En het zorgt ervoor dat je tot jezelf komt, met name als je het alleen doet of in stilte. Wie wandelt, slaat vanzelf aan het denken. Het is dan ook niet verrassend dat er in de geschiedenis van de filosofie nogal wat wandelaars zijn. Wittgenstein, Nietzsche, Rousseau, Montaigne – ze waren allemaal fervent wandelaar. (Paul van Tongeren, emeritus-hoogleraar ethiek in Nijmegen en Leuven, in: Trouw, de Verdieping, 11 juli 2019, pag. 7)

Alleen gedachten die ons tijdens het wandelen invallen zijn waardevol. (Friedrich Nietzsche)

Een mens lijdt dikwijls het meest
door het lijden dat hij vreest,
maar dat nooit op komt dagen.
Zo heeft zij/hij meer te dragen
dan God te dragen geeft.

Het leed dat is, drukt niet zo zwaar
als vrees voor allerlei gevaar.
Maar komt het eens in huis
dan helpt God altijd weer
en geeft Hij kracht naar kruis.

De wegen die we nemen zijn belangrijker
dan de doelen die we aankondigen.

Het punt is dat je je tijdens het wandelen niet kunt verschuilen voor gedachten en gevoelens die opkomen. Ze kronkelen om je heen, je kunt niet anders dan ze toelaten. Je hebt verder weinig om je zorgen over te maken. Ja, je kunt een blaar krijgen en je hoed verliezen. Maar in principe maakt het lopen vrij. Er ontstaat ruimte voor al die gevoelens en gedachten die al zo lang om je heen cirkelen, en die je nu tegemoet kunt treden. Het is een bijzondere ervaring, vooral vanwege de energie die vrij komt tijdens de tocht. Lopen wordt een soort vliegen. Zelftwijfel mentale weerbaarheid. Ik voelde me toen ik zestig werd opeens kwetsbaarder, maar door het lopen heb ik meer vertrouwen gekregen voor het laatste stuk van mijn leven. (Martin de Vries, filmer van de film Camino, in Trouw, de Verdieping, 6 juni 2019, pag. 15)

Eerst was er alleen maar God en Die verveelde zich. Dus wilde Hij graag verstoppertje spelen en daarom bedacht Hij de schepping om zich in te verbergen. Dat deed God zo goed, dat Hij nu al miljarden jaren zoek is. En de wetten van het verstoppertjes-spel eisen dat God intussen wel naar God moest blijven zoeken. Gelukkig vindt Hij Zichzelf zo langzamerhand terug in jou en in mij.
Zo legde de filosoof Alan Watts aan zijn kinderen uit wie God is. Mooi beeld. God is dus te vinden in onszelf. En in de ontmoeting.
‘Bron van Zijn die ik ontmoet in wat me ontroert. Ik geef je een naam opdat ik je een plaats kan geven in mijn leven.’ Ontroerd durven raken tijdens een ontmoeting, zonder weg te kijken of snel weer naar je masker te grijpen. Leeg, oordeelloos luisteren en kijken, ik heb geprobeerd er mijn vak van te maken.

(Annemiek Schrijver, Van het padje)

Geen welstand begeer ik, noch liefde of hoop,
noch om een vriend te ontmoeten;
slechts de hemel boven me
en de weg onder m’n voeten.
(R.L. Stevenson, in: De Vagebond)

Voor de wandelaar herkrijgt de aarde haar juiste proporties: in die zin is wandelen wezenlijk aardig.
(Hendrik av Korp)

Komen we slechts in beweging als iemand ons achterna zit? Is alle lopen dan weglopen?
(Susan Sontag, in: De weldoener)