Als je ouder wordt, realiseer je je dat stil zijn soms belangrijker is dan nog even je punt maken.
Ware vreugde zit niet in het afvinken van actiepunten, maar in het vieren van momenten die ons hart laten zingen.
Als je dagelijks het journaal kijkt of de kranten leest, kun je niet anders dan een angstig mens worden. Maar als je gaat wandelen wordt je wereldbeeld weer helemaal bijgesteld. Dan merk je inderdaad dat toch altijd wel een slaapplaats vindt. Dat mensen altijd wel de weg willen tonen. En je koffie aanbieden. Dat geeft vertrouwen in de wereld. Ik heb veel wandeltochten gemaakt, maar ik ben ook zelden echt in de problemen gekomen.
Ik heb het wandelen omarmd. Het is als zwerven: intuïtief een zijpad inslaan.
Het hoeft ook allemaal niet snel. Er zit een vertraging van het leven in dat wandelen. Ik veranker me door die trage manier van reizen met een landschap en de mensen die erin wonen.
We zijn niet meer gewend om iets traag te doen. Om een stukje verveling toe te laten. Het wandelen brengt ons weer terug naar die basis. Om dan toch dan toch weer verrast te worden. Ik word zelf graag verwonderd en geïnspireerd.
“Wat is belangrijker”, vroeg Grote Panda “de reis of de bestemming?”. “Het gezelschap”, zei Kleine Draak. (James Norbury)
Als er geen haan meer kraait
om mensen die vereenzaamd zijn door ziekte of ouderdom
of als ze onrespectvol worden benaderd …
dan gaat Jezus vandaag opnieuw zijn kruisweg.
Als er geen haan meer kraait
om mensen die dood gaan door honger of geweld
of ten onrechte worden veroordeeld …
dan sterft Christus vandaag opnieuw aan het kruis.
Als er geen haan meer kraait
om wat er aan ellende om ons heen gebeurt
of als de waarheid wordt doodgezwegen …
dan begraven we Christus elke dag opnieuw.
Maar, wanneer er mensen opstaan
die zorgzaam zijn, respectvol en eerlijk
dan kan de wereld er heel anders uitzien …
dan gebeurt Pasen weer, dag na dag!
Moge Pasen voor jou veel langer duren dan 1 dag
en moge het voor jou vooral veel meer betekenen
dan wat de paashaas ervan gemaakt heeft!
Ik wens je van harte een zalig Pasen toe!
(een tekst van Els Margodt)
De stilte weegt nu als een steen
na het getimmer en gehamer
de leerlingen zo stil bijeen
in die bekende bovenkamer …
Is Hij toch dood – is het voorbij?
De droom die mensen had gewekt
de nieuwe schepping, verse klei –
leven vol liefde en respect.
Terug naar af – weer naar de boot,
en weer gaan vissen op het meer …
De hoop is stuk – de Heer is dood –
Is er dan geen ommekeer?
Naar Jan Coghe
Ga mee met ons, trek lichtend ons vooruit naar tijd en land, door u ooit aangeduid. Leef op in ons, de mens die leven moet, een die de toekomst heeft, die leeft voorgoed.
Ga mee met ons, verberg u niet altijd, gun ons een flits, een teken in de tijd, dat u nog leeft, nog steeds om mensen geeft, en zonder wanhoop voor de vrede leeft.
Ga mee met ons. Wie zijn wij zonder U? Een mens gaat dood aan enkel hier en nu. Licht op in ons, wees vuur en vlam van hoop, houdt steeds in ons de toekomstmens ten doop.
(Jan van Opbergen)
Wie ik tegenkwam op het pad omhoog? Ik was het zelf, de chaos die in mij gistte, mijn woede, ontgoocheling, onluistering, verdriet.
Wat ik tegenkwam op dat pad, – steeds steiler, mijn hart hamerde in me, steeds ouder werd ik – dat was mijn menselijk tekort en dat van anderen.
De pelgrimsweg is klimmen omhoog, de uitputting verdragen, goed en kwaad als gezellen hun wel en wee doorgronden, aankomen tussen hemel en aarde, ruimer adem halen, het uitzicht wijder.
(Catharina Visser)
Bluesky