Wandelend blijven we samen op lopen,
ook als de een niet meteen reageert op wat de ander vraagt of zegt.
We blijven “dezelfde kant op gaan”.
Het gesprek wandelde gewoon in stilte met ons mee, bleef meebewegen.
Zo zou je in stilte samen zitten “nietsdoen voor gevorderden” kunnen noemen, en in stilte samen lopen de voorbereiding daarop; “nietsdoen voor beginners”.
Samen wandelen als leren leeglopen!
Het landschap doet mee in het gesprek.
Zoals de zwemmende eenden en het “leren zwemmen” dat in ons gesprek opdook.
De omgeving kan beelden aanreiken om te kunnen zeggen wat je bedoelt of voelt.
Zoals het wonderlijke van de ervaring dat het waar is dat je komt waar je zijn wilt, door gewoon maar de bochten en kronkels in de weg te volgen zoals ze er liggen.
De weg die er al is en gewoon klaarligt! De weg weet de weg!