De herfst strooit met goud.
De zon verlicht het goud.
Vertraag en geniet!

Gisteren was ik in het bos.
Op zoek naar drie bomen, drie bomen die ik gekend had.
Drie bomen die alle drie een tak hadden verloren.
Drie bomen die daar alle drie op een andere manier mee waren omgegaan.

Gisteren.
Vandaag heb ik ze gevonden.
De eerste boom was gaan treuren om zijn verlies en zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om
te groeien: ‘Dat kan ik niet want ik mis een tak.’
De tweede boom was erg geschrokken van de pijn en had maar snel besloten om het verlies te
vergeten. En ieder jaar voorjaar als de zon hem uitnodigde te groeien, groeide hij.
De derde boom was ook geschrokken van de pijn. Maar hij had gerouwd om het verlies. En het eerste
voorjaar dat de zon hem uitnodigde te groeien, had hij gezegd: ‘Dit jaar nog niet.’ Maar de zon kwam
het jaar daarop terug.
Nu zei de boom: ‘Ja, zon, verwarm mij zodat ik mijn wonde kan verwarmen, ziet u, mijn wonde heeft
warmte nodig, zodat zij weet dat zij erbij hoort.’
En het derde jaar dat de zon terug kwam, sprak de boom: ‘Ja, zon, laat mij groeien, want er is nog zo
veel te groeien.’

Na wat zoeken vond ik de drie bomen, of eigenlijk twee.
De eerste boom was klein gebleven. De plaats van de wonde was duidelijk te zien. Het was het
hoogste punt van de boom.
De tweede boom was geen boom meer. Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien. De plek van
de wond moest ik gaan zoeken. Die zat verstopt achter een heleboel bladeren.
De derde boom was het moeilijkst te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo groot en sterk was
geworden. Maar gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wonde die vol trots in het
zonlicht stond.

Evert Landwaard

Loat mie maar lopen (Daniel Lohues)

Regen of met zunne, ik blief onderweg
Regen of met zunne, ik blief onderweg
Niks in dizze wereld wat mij an t stoppen kreg
Ik gao verder he k ja altied zegd

Laot mij maar lopen, laot mij mar gaon
Want zo a k nou doe, zo heb ik altied daon
Laot mij mar lopen, laot mij mar gaon
Niks is slimmer as stille blieben staon

De iene löp nar Rome, de aander met de hond
De iene löp nar Rome, en de aander löp met de hond
Je hebben ok lui die lopen de hiele wereld rond
Het mooie van lopen
Je hebben de voeten an de grond

Laot mij maar lopen, laot mij mar gaon
Want zo a k nou doe, zo heb ik altied daon
Laot mij mar lopen, laot mij mar gaon
Niks is slimmer as stille blieben staon

Soms moe j eben umkieken
Hiel eben blieben staon
Want a j niet weten waor je weg kommen
Wee j ook niet waor a j hen gaon

Laot mij maar lopen, laot mij mar gaon
Want zo a k nou doe, zo he k het altied daon
Laot mij mar lopen, laot mij mar gaon
Niks is slimmer as stille blieben staon

Een fluitende wind en
gekraak van takken.
Dwarrelbladeren weven
bronskleurige tapijten.
Geknakte rietstengels langs
de modderige sloot.
Een lichte nevel
klam en vochtig.

Glijvlucht over
glibberige grond
door geelgroene
bruine bladmoes.

Overal geflierefluit van jewelst

Grauwe ganzen gakken.
Klapwiekende dansers
in V – formatie,
vliegen allen zuidwaarts
naar de horizon.

Een achtergebleven lijster
hangt dood in een struik,
een buizerd loert ernaar
op zijn veel te dunne tak.

Rim Sartori

Wees niet bevreesd wanneer de vlagen gaan
rondom uw huis-het is uw aards verblijf.
Wees niet bevreesd als ziekte u komt slaan-
uw lichaam was altijd een aards verblijf.

Zonder bekommernis laat u ontgaan
roem, eer en staat; zij zijn een aards bedrijf.
Maar wees bevreesd wanneer de tranen gaan,
de bevende, om wat is aangedaan
door u.

De liefde is uw eeuwige verblijf.

Ida Gerhardt,
uit: Zeven maal om de aarde te gaan,
Athenaeum-Polak & Van Gennep,
Amsterdam 2001

Hier ben ik

Hier ben ik, hier woon ik, hier
in uw naam, in vier heilige letters
heb ik een dak boven mijn hoofd

zoals een wandelaar aan de rivier
thuiskomt in het gakken van de ganzen
hier ben ik, beloofd is beloofd.

Anton Ent

Het vertraagt me ontzettend. Tijdens een wandeling kun je goede gesprekken voeren. Ik heb meer rust in mijn hoofd. Er is weer ruimte voor ideeën en oplossingen. Door te bewegen, zet je een bepaald systeem in je lijf aan waardoor je beter kunt denken. Ook de natuur hoort daarbij. (Ingeborg Steinvoord)

Wandelen heeft niets te maken met prestatie, uitdaging of wedijver. Het is veeleer het juiste pad vinden naar het hart van het landschap, de omgeving zintuiglijk op zich laten inwerken, verwijlen bij bomen, planten en dieren, genieten van de vergezichten, zich opgenomen voelen in de totaliteit….. Soms kan wandelen bijna een vorm van mediteren worden, omdat het een spirituele verhouding tot de wereld om ons heen bevordert. (Ton Lemaire)

Al wandelend ontwaakt mijn scheppingskracht. (Ludovico Einaudi – componist)

Niet het comfort van bijvoorbeeld met een helikopter naar de top van een berg vliegen, maar de inspanning, eventueel het geploeter ernaartoe, levert ervaringen op van grootse momenten. Genietend en tegelijkertijd alert wandelen verlost je van de afhankelijkheid van externe prikkels en verwachtingen van anderen. Hoe langer je loopt, hoe nauwer lichaam, geest en omgeving samenvallen. Door te wandelen kun je jezelf observeren, van de aarde genieten en je lichaam in hetzelfde tempo als je ziel laten reizen. Je maakt als het ware deel uit van iets dat groter is dan jezelf. (Ria Bruggen naar aanleiding van het boek Het plezier van wandelen van Erling Kagge)