Ik bewandelde het pad met ongeschonden voeten, maar wel met blaren op mijn ziel, eelt op mijn gemoed en likdoorns in mijn hart. Ik was de pelgrim die niet op reis ging, maar wel verdwaalde. De pelgrim die veel langer onderweg was dan hij op voorhand dacht, omdat ik nog niet wist dat een reiziger niet alleen in zijn beloofde land moet aankomen, maar ook de weg huiswaarts moet lopen. Tot hij werkelijk is thuisgekomen. De bestemming van de pelgrim is niet het graf van de apostel, maar de grafsteen van zijn oude ik. Pas wanneer je daar voldoende lang gerouwd hebt, kun je de terugreis aanvangen. Naar een huis waar…

Wat zich gaande voltrekt in de ziel van de pelgrim is niet een toenemend verlangen naar het bereiken van zijn reisdoel, niet het vinden van het heilige aan het einde van zijn bedevaart, maar zijn overgave aan de ruimte, aan de kiezels op zijn pad, zijn besef van niet-weten, zijn afdalen in de leegte. (Catharina Visser)

Terwijl ze daar waren, brak de dag van haar bevalling aan, en ze bracht een zoon ter wereld, haar eerstgeborene. Ze wikkelde hem in een doek en legde hem in een voederbak, omdat er voor hen geen plaats was in het nachtverblijf van de stad. Lucas 2:6-7

Laat wat je niet langer nodig hebt los. Leg het op de grond neer. Laat het achter je en wandel de toekomst in. ALLE GOEDS VOOR 2024!

Of we het willen of niet, wij lopen allemaal – ieder op zijn eigen manier – naar de bron van het leven. Maar er is maar één weg, neem dat maar van me aan, die je er naar toe leidt, en dat is die van het gebed. Iedereen die je vertelt dat er een andere is, die vergist zich. (Teresia van Avila)

God bestáát niet, maar ’trekt mee met mensen die onderweg zijn’. Zonder mensen is God nergens. (Klaas Hendrikse)

Keer in jezelf en probeer te vertellen – alsof je de eerste mens bent – wat je meemaakt, waar je van houdt, wat je verdrietig maakt. Praat over je verdriet en je verlangens en de gedachten die in je opkomen, over je geloof in een schoonheid. Zeg het allemaal in alle eerlijkheid, op je gemak en in alle nederigheid. (Rainer Maria Rilke)

Ik loop dagelijks bijna twee uur, meestal alleen. Dat levert zoveel tijd op voor nadenken, zien wat er in de stad gebeurt, mensen zien en ontmoeten. Dagelijks even stapvoets leven helpt om goed om te gaan met de enorme afwisseling en snelheid van al het andere. Het is een oefening in pelgrimage. (Jos Wienen)

Laat nu die gedachten gaan van je. Denk nu eens niet aan morgen. Kijk niet steeds naar die doornen van gisteren – bramenplukker die je bent.   Doe in je hoofd het licht aan. Hoor wat er is, wat ademt en ritselt en zin, nu je loopt – stap na stap als Franciscus; een goede bekende van Moeder Aarde.   Verdwaal in de regen, strek je lichaam uit in de zon, geeuw je een ruimte in je hart, proef het zo rood als het sap van bramen. Wees stil – en sluit wie met je is niet buiten.   (Mieke van Baal)

Jouw spoor, jouw pad, ik volg de weg. Jij roept mijn naam. Ik luister, de twijfel verdwijnt, ik weet waarheen ik moet gaan! (Angele Spijkers)

Niet dat je weg puur over rozen gaat, dat je nooit tranen van spijt voelt dat je dagen zonder pijn en smart zijn, nee, dat alles wens ik je niet toe.   Maar wel is mijn wens dat je mag groeien in wie je bent, met de gaven die God je gegeven heeft. Dat ze het hart van je geliefden met blijheid mogen vervullen. ik wens je in vreugde en smart Gods nabijheid blijft zoeken, dat Hij je mag zegenen overvloedig en rijk.

Mensen gevraagd om de vrede te leren waar geweld door de eeuwen model heeft gestaan. Mensen gevraagd die de wegen markeren waarop alles wat leven geeft verder kan gaan. Mensen gevraagd om hun nek uit te steken voor een andere tijd en een nieuwe moraal. Mensen om ijzer met handen te breken ook al lijkt het ondoenlijk en paradoxaal. Mensen gevraagd om hun stem te verheffen verontrust door een wapen dat niemand ontziet. Mensen die helder de waarheid beseffen dat wie mikt op de ander zichzelf ook beschiet. Mensen gevraagd die in naam van de vrede voor behoud van de aarde en al wat daar leeft wapens het liefst tot een…