Wat wandelen mij geeft
Ongeveer anderhalf jaar geleden begon ik aan het maken van langere wandelingen, enkele keren per week. Ik was depressief en een vriend stimuleerde mij om te gaan wandelen, samen met hem en alleen. Ik had al langere tijd door artrose een probleem met mijn knie, waardoor ik gewend was om na zo’n kwartier lopen al pijn te krijgen en had al voorbereidingen getroffen voor een operatie. Omdat mijn vriend hierover erg begripvol en geduldig was, besloot ik om het te gaan proberen. Hoe dat ging?
Ik verwacht pijn in mijn knie en durf niet zo lang te lopen. Gaandeweg merk ik dat de pijn eerder af- dan toeneemt en dat ik steeds verder kan lopen zonder pijn. Na een jaar is langer dan een uur lopen geen enkel probleem meer. In mijn geval hebben de artsen die ik raadpleegde mij niet geadviseerd om meer te gaan lopen. Ik dacht zelf ook dat de slijtage alleen maar erger kon worden, maar kennelijk heeft versterking van de spieren en het weefsel wonderen gedaan. Ik ervaar dit ook als een wonder.
Ik krijg ruimte, kan de focus op mijzelf loslaten en wordt mij veel meer bewust van mijn omgeving. Ik kijk om mij heen naar de natuur en de lucht, richt mij op het pad voor mij en op het bewust neerzetten van mijn voeten.
Als vanzelf gaat de aandacht uit mijn hoofd naar andere delen van mijn lichaam. De beweging geeft ruimte in mijn lichaam en geest, letterlijk en figuurlijk. Soms heb ik niet echt zin in wandelen maar na elke wandeling voel ik mij beter dan ervoor.
Gesprekken verlopen heel natuurlijk, juist doordat er niet voortdurend hoeft te worden gesproken en omdat er tijd genoeg is. Dat geeft ruimte voor overwegingen en gedachten.
Regelmatige en langere wandelingen geven mij op een heel natuurlijke en ongeforceerde manier soepele spieren en gewrichten en een goede conditie.
Dat is een prettig gevoel en een extra basis nu het fundament van mijn geest aan het wankelen is.`
(Simon – 17 mei 2015)