Dit is mijn geheim, het is heel eenvoudig: alleen met het hart kun je goed zien. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar. (uit: De kleine prins van Antoine de Saint-Exupéry)

Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest en dat nooit op komt dagen. Zo krijgt de mens meer te dragen dan God hem te dragen geeft.

Alles aan oorlog is fout. Zelfs de vervoeging van het woord houdt zich niet aan de regels van sterk en zwak: de verleden tijd van oorlog is vrede. Maar de verleden tijd van vrede is oorlog. Is het daarom dat er steeds weer oorlog is en steeds weer vrede? Omdat tijd wel voorbij kan gaan maar nooit is voltooid? (Ted van Lieshout)

Bouw bruggen, geen muren. (Paus Franciscus)

Na veertig dagen leer ik loslaten wat me kent en bindt, wat me verhindert en belet om op te staan en op weg te gaan als pelgrim van hoop. Na veertig dagen ontdek ik Wie me wekt en waardeert, Wie me aanmoedigt en inspireert om op te staan en op weg te gaan als pelgrim van hoop. Na veertig dagen ervaar ik Wie meer behoedt en bemint, Wie me begeestert en bezielt om op te staan en op weg te gaan als pelgrim van hoop. Zalig Pasen

Je kunt God niet zien. Dat is Bijbelse wijsheid. Wie een beeld van God wil maken, strandt onwillekeurig bij een spiegelbeeld van zichzelf. Des te meer is God te horen en Gods stem raakt mensen in het hart. Die Stem leidt je. Ze roept je naar de plek waar jouw leven zijn ware zin krijgt. Beelden kunnen verblinden, maar de Stem tot zwijgen brengen lukt eigenlijk nooit. Het telefoontje dat je niet opnam omdat het te confronterend zou zijn geweest, het blijft je bezighouden. De collega die je links liet liggen omdat dat je beter uitkwam, zij blijft je pad kruisen, minstens in je hoofd. Oorlogsdoden die de mond gesnoerd werd,…

De weg zelf moet ieder alleen gaan. Wat weet ik van jouw pelgrimstocht, wat weet jij van de mijne? Is dat niet juist het kernpunt van onze overtuiging, dat ieder voor zich in eigen wezen God leert kennen? (Hella Haasse)

Wandelen vraagt geduld. Wie snel bij het doel wil arriveren, die wandelt niet, die zoekt slechts de snelste weg. Geduld vertraagt: is oog hebben voor de weg en voor wat er te beleven valt, én voor wie er nog meer op weg is. Leven als een wandeling is aandacht geven aan wat je overkomt en vooral ‘wie je overkomt’. Het leven is weerbarstig. Het anders-zijn van een ander is een storend obstakel op de weg naar je eigen doel. En… zelf ben je dat niet minder voor een ander. Toch? Waar zouden we zijn als we niet konden rekenen op elkaars geduld? We zouden verdwalen in onze eenzaamheid. Geduld is meer…

Tuurlijk ga je. Je gaat, daar ga je het ongewisse tegemoet. Je wilt weten wat het me je doet. Nog meer het leven en jezelf doorgronden, ongebonden, niet door God maar door jezelf gezonden, ongeacht wat achterblijvers ervan vonden. Tuurlijk ga je. Daar ga je, met jezelf en je gedachten, en alles wat zich afspeelt tussen hoofd en voet. Met respect en achting zeggen wij: “Wij weten het zeker, het ga je goed!” (Stephan Pröpper)

Het leven heeft een simpele formule: kijk terug en wees dankbaar, kijk om je heen en heb lief, kijk vooruit en wees enthousiast.

Bidden is de online-knop uitzetten. Het is niet meer beschikbaar zijn. Ruimte maken, jezelf leeg maken, zodat er ruimt komt dat God spreekt. Daar moet ik mezelf toe zetten, dat komt niet zonder er moeite voor te doen. (Peter Denneman smm)

De mens is altijd onderweg. Uiteindelijk is hij onderweg naar God. En God kunnen we hier op aarde nooit bereiken. Daarom is het leven een voortdurende weg, een voortdurend pelgrim-schap. Pelgrimeren betekent de weg van ons verlangen gaan. Dat verlangen voert ons verder dan deze wereld. Het leert ons dat er iets in ons leeft dat deze wereld overstijgt. (Anselm Grün)