Te voet en licht van harte neem ik de open weg, gezond, vrij, de wereld vóór me…. (Walt Whitman – Song of the Open Road)
Verbondenheid Stille tocht Stapje voor stapje Solidair, de verschillen voorbij Heilzaam
Te voet en licht van harte neem ik de open weg, gezond, vrij, de wereld vóór me…. (Walt Whitman, Song of the Open Road)
Bejubeld met palmen door vriend verraden toch… Uw wil geschiede overgave
Blijf mij nabij, wanneer het duister daalt. De nacht valt in, waarin geen licht meer straalt.
Opstandig Niet accepteren Daad van verzet Opnieuw tot leven komen Pasen
Geen hand voor ogen, glibberig pad, de grot is eng donker, doodeng. De grot van het vooroordeel, van de uitsluiting, het superioriteitsdenken, de discriminatie. De grot van je armoede of je ziekte, of je grote gemis. Geen hand voor ogen, glibberig pad, bij elke stap kun je uitglijden. Zo voel je je, klem zittend, opgesloten, ingeperkt onbegrepen, ongezien, angstig. En toch…., je moet verder, je moet eruit. Stil staan is geen optie, je niet verroeren, brengt geen vooruitgang. Ergens zie je wel een lichtpuntje, daar in de verte. Klein, maar ontegenzeggelijk. Heb je de moed voor het eerste stapje naar het licht. Durf je het aan, het pad met obstakels te…
Vertraag mijn pas Als ik te snel ga Laat mij dan Even stilstaan En herinner mij eraan Dat stap voor stap Snel genoeg is
Klokje Net bovengronds Amper uit knop Overdekt met witte sneeuw Sneeuwklokje
De mens blijft vreemdeling op aarde – de korte tijd dat hij leeft. Hij is zwerver. Wie altijd thuis blijft in het eigen land, zal zich daarvan minder bewust zijn dan iemand die veel reist. En wie in het buitenland woont, geraakt nooit meer ergens echt thuis, terwijl hij tevens overal wel thuis kan zijn. Hij is balling geworden die zichzelf trouw moet blijven: want alleen hij zelf is menselijke oriëntering geworden tussen wisselende mensen in onderscheiden culturen. (Antoine Bodar)
Bluesky
