Ik heb gehoord dat velen van jullie op een wonder zitten te wachten, een wonder, dat ik, God de wereld zal redden. Maar hoe zal ik redden, zonder jullie handen? Hoe zal ik kunnen recht spreken, zonder jullie stem? Hoe zal ik liefhebben, zonder jullie hart? Vanaf de zevende dag heb ik alles uit mijn handen gegeven, heel mijn schepping en heel mijn wondermacht. Niet jullie, maar ik wacht nu op het wonder. Luc Gorrebeek

Wat mij betreft vormt de goddelijke presentie – of het nu gaat om de lengte, de breedte, de hoogte of de diepte – de kern van de spiritualiteit. Zij is een ervaringsmogelijkheid die het mijns inziens verdient opengehouden te worden. Wanneer spiritualiteit een glas-in-loodraam is, waardoor het licht zich breekt in kleuren, dan is de Godservaring daarbinnen een kristal waar de speling van het licht schittert. (Kees Waaijman)

De loop van ons leven wordt bepaald door vriendschappen, die ons door struikgewas leiden, langs platgebrande bossen voeren, ons heuvels doen beklimmen en ons door dalen laten klauteren. Een vermoeiende reis, maar het gezelschap is goed. (Stuart en Linda MacFarlane)

Het is nodig dat een ander je ontmoet, wil je jezelf worden. De dag dat je de genade van de echte genegenheid ontvangt, zul je veranderd zijn, omgevormd tot in het diepste van jezelf. (Jean Lafrance)

Zeven maal om de aarde gaan als het zou moeten op handen en voeten. Zeven maal om die éne te groeten die daar lachend te wachten zal staan. zeven maal om de aarde gaan. Zeven maal over de zeeën te gaan schraal in de kleren, wat zou het mij deren, kon uit de dood ik die éne doen keren. Zeven maal over de zeeën te gaan, zeven maal om met z’n tweeën te staan. (Ida Gerhardt)

Zoeken naar wat is geweest en nooit meer zal zijn is terugkijken met een glimlach soms ook met wat pijn herinnering van verleden met de blik naar het heden.

Zeg me dat wandelen fantastisch is. Zeg het niet alleen, overtuig me ervan. Je weet, ik ben niet altijd al te moeilijk te overtuigen. (de laatste regels van het gebed “Opdracht” van Robert Francis)

Wandelen is het terugvinden van, het levensritme van de wereld, van de karavanen, marskramers en pelgrims; het ritme van ons ademen en van ons hart. (Vrij naar Michel Jourdan)

Leven is pelgrimeren, een tijdlang werken aan de weg een brug bouwen over het water, rovers en duivels verjagen, waken en bidden met zieken, doden begraven bij de kapel. Maar nooit raken de pelgrims thuis: ‘vreemdelingen’ vestigen niet. Wanneer zij eindelijk aankomen, weten ze wat ze vermoedden: De weg is het doel.

De weg is er een van wagen en vertrouwen. (Zr. Leonarda van Leeuwen, 1926-2023)

Laat mij net als Franciscus van Assisi altijd de ander behandelen zoals ik zelf behandeld wil worden. Laat mij net als Elisabeth van Thüringen altijd de zieke liefde vol verzorgen zonder aan mijzelf te denken. Laat mij altijd barmhartig zijn en de broze mens steunen zonder mijn eigen broosheid te vergeten. Laat mij een dwaas in deze wereld zijn, een dwaas die gelooft in het goede van de mensen. Die zich niet laat leiden door de ellende van de wereld. Laat mij de kwetsbaarheid van de ander herkennen en help mij mijn eigen kwetsbaarheid te accepteren. Geef deze kleine dwaas de kracht om te dienen en te volharden in de zoektocht…