Wat wandelen mij geeft Ongeveer anderhalf jaar geleden begon ik aan het maken van langere wandelingen, enkele keren per week. Ik was depressief en een vriend stimuleerde mij om te gaan wandelen, samen met hem en alleen. Ik had al langere tijd door artrose een probleem met mijn knie, waardoor ik gewend was om na zo’n kwartier lopen al pijn te krijgen en had al voorbereidingen getroffen voor een operatie. Omdat mijn vriend hierover erg begripvol en geduldig was, besloot ik om het te gaan proberen. Hoe dat ging? Ik verwacht pijn in mijn knie en durf niet zo lang te lopen. Gaandeweg merk ik dat de pijn eerder af- dan…

Ik doe alles tegenwoordig wanneer mogelijk te voet. En dan niet alleen in het weekend, maar ook in de stad, of als ik boodschappen doe. Het tempo van het wandelen nodigt uit tot contemplatie en tot het onbewuste besef dat geluk in het kleine zit. Zoals Willy Alberti het zo mooi zong: ‘De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft.’ Epicurus, de Griekse wijsgeer, was het vast met hem eens geweest. (Binnert de Beaufort, in: fd persoonlijk, 10 augustus 2019, pag. 25)

Wandelen, vooral met stilte en rust om je heen, verheft je uit beslommeringen en saaiheid van elke dag. Het trage voortbewegen laat grotere opmerkzaamheid toe en zorgt innerlijk voor een toestand van welbevinden en geluk. Ook wel voor een verlangen dat Portugezen saudade noemen, een haast onvervulbaar verlangen, een soort heimwee om dicht bij verte te zijn. (Erling Kagge)

Niet het comfort van bijvoorbeeld met een helikopter naar de top van een berg vliegen, maar de inspanning, eventueel het geploeter ernaartoe, levert ervaringen op van grootse momenten. Genietend en tegelijkertijd alert wandelen verlost je van de afhankelijkheid van externe prikkels en verwachtingen van anderen. Hoe langer je loopt, hoe nauwer lichaam, geest en omgeving samenvallen. Door te wandelen kun je jezelf observeren, van de aarde genieten en je lichaam in hetzelfde tempo als je ziel laten reizen. Je maakt als het ware deel uit van iets dat groter is dan jezelf. (Ria Bruggen naar aanleiding van het boek Het plezier van wandelen van Erling Kagge)

Al wandelend ontwaakt mijn scheppingskracht. (Ludovico Einaudi – componist)

Wandelen heeft niets te maken met prestatie, uitdaging of wedijver. Het is veeleer het juiste pad vinden naar het hart van het landschap, de omgeving zintuiglijk op zich laten inwerken, verwijlen bij bomen, planten en dieren, genieten van de vergezichten, zich opgenomen voelen in de totaliteit….. Soms kan wandelen bijna een vorm van mediteren worden, omdat het een spirituele verhouding tot de wereld om ons heen bevordert. (Ton Lemaire)

Het vertraagt me ontzettend. Tijdens een wandeling kun je goede gesprekken voeren. Ik heb meer rust in mijn hoofd. Er is weer ruimte voor ideeën en oplossingen. Door te bewegen, zet je een bepaald systeem in je lijf aan waardoor je beter kunt denken. Ook de natuur hoort daarbij. (Ingeborg Steinvoord)

Voor de wandelaar herkrijgt de aarde haar juiste proporties: in die zin is wandelen wezenlijk aardig. (Hendrik av Korp)

Hier ben ik Hier ben ik, hier woon ik, hier in uw naam, in vier heilige letters heb ik een dak boven mijn hoofd zoals een wandelaar aan de rivier thuiskomt in het gakken van de ganzen hier ben ik, beloofd is beloofd. Anton Ent

Geen welstand begeer ik, noch liefde of hoop, noch om een vriend te ontmoeten; slechts de hemel boven me en de weg onder m’n voeten. (R.L. Stevenson, in: De Vagebond)

Eerst was er alleen maar God en Die verveelde zich. Dus wilde Hij graag verstoppertje spelen en daarom bedacht Hij de schepping om zich in te verbergen. Dat deed God zo goed, dat Hij nu al miljarden jaren zoek is. En de wetten van het verstoppertjes-spel eisen dat God intussen wel naar God moest blijven zoeken. Gelukkig vindt Hij Zichzelf zo langzamerhand terug in jou en in mij. Zo legde de filosoof Alan Watts aan zijn kinderen uit wie God is. Mooi beeld. God is dus te vinden in onszelf. En in de ontmoeting. ‘Bron van Zijn die ik ontmoet in wat me ontroert. Ik geef je een naam opdat ik…

Het punt is dat je je tijdens het wandelen niet kunt verschuilen voor gedachten en gevoelens die opkomen. Ze kronkelen om je heen, je kunt niet anders dan ze toelaten. Je hebt verder weinig om je zorgen over te maken. Ja, je kunt een blaar krijgen en je hoed verliezen. Maar in principe maakt het lopen vrij. Er ontstaat ruimte voor al die gevoelens en gedachten die al zo lang om je heen cirkelen, en die je nu tegemoet kunt treden. Het is een bijzondere ervaring, vooral vanwege de energie die vrij komt tijdens de tocht. Lopen wordt een soort vliegen. Zelftwijfel mentale weerbaarheid. Ik voelde me toen ik zestig werd…