Wat wandelen mij geeft Ongeveer anderhalf jaar geleden begon ik aan het maken van langere wandelingen, enkele keren per week. Ik was depressief en een vriend stimuleerde mij om te gaan wandelen, samen met hem en alleen. Ik had al langere tijd door artrose een probleem met mijn knie, waardoor ik gewend was om na zo’n kwartier lopen al pijn te krijgen en had al voorbereidingen getroffen voor een operatie. Omdat mijn vriend hierover erg begripvol en geduldig was, besloot ik om het te gaan proberen. Hoe dat ging? Ik verwacht pijn in mijn knie en durf niet zo lang te lopen. Gaandeweg merk ik dat de pijn eerder af- dan…

Ik doe alles tegenwoordig wanneer mogelijk te voet. En dan niet alleen in het weekend, maar ook in de stad, of als ik boodschappen doe. Het tempo van het wandelen nodigt uit tot contemplatie en tot het onbewuste besef dat geluk in het kleine zit. Zoals Willy Alberti het zo mooi zong: ‘De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft.’ Epicurus, de Griekse wijsgeer, was het vast met hem eens geweest. (Binnert de Beaufort, in: fd persoonlijk, 10 augustus 2019, pag. 25)

Wandelen, vooral met stilte en rust om je heen, verheft je uit beslommeringen en saaiheid van elke dag. Het trage voortbewegen laat grotere opmerkzaamheid toe en zorgt innerlijk voor een toestand van welbevinden en geluk. Ook wel voor een verlangen dat Portugezen saudade noemen, een haast onvervulbaar verlangen, een soort heimwee om dicht bij verte te zijn. (Erling Kagge)

Niet het comfort van bijvoorbeeld met een helikopter naar de top van een berg vliegen, maar de inspanning, eventueel het geploeter ernaartoe, levert ervaringen op van grootse momenten. Genietend en tegelijkertijd alert wandelen verlost je van de afhankelijkheid van externe prikkels en verwachtingen van anderen. Hoe langer je loopt, hoe nauwer lichaam, geest en omgeving samenvallen. Door te wandelen kun je jezelf observeren, van de aarde genieten en je lichaam in hetzelfde tempo als je ziel laten reizen. Je maakt als het ware deel uit van iets dat groter is dan jezelf. (Ria Bruggen naar aanleiding van het boek Het plezier van wandelen van Erling Kagge)

Al wandelend ontwaakt mijn scheppingskracht. (Ludovico Einaudi – componist)

Komen we slechts in beweging als iemand ons achterna zit? Is alle lopen dan weglopen? (Susan Sontag, in: De weldoener)

Alleen en peinzend en met trage tred zoek ik mijn weg door d’eenzaamste gebieden terwijl ik steeds mijn ogen scherp laat spieden naar plaatsen waar geen mens zijn schreden zet. (Petrarca)

De waarheid bevindt zich in je voetzool… (Margreet Meijer)

Kijken hoe het licht wandelt over het land met de schaduw aan de hand hoe de ruimte vorm krijgt van zien (Jozef Deleu)

Voorjaarsbloemen Volop zon Terrassen zitten vol Elfstedentocht: niet van toepassing Februari-lente

Aandachtig Bewuster leven Uit je comfortzone Oude patronen durven doorbreken Uitdagend!