ik dompel me onder in ’n klets natte herfst waarin het bos nu des te feller geurt en blinkt waar ik bij zoveel schoonheid vol vergankelijkheid vanzelf verstil in alles verzonken raak wanneer de herfst mijn ogen en zinnen meer naar binnen keert ’t voorbije langer beklijven laat waarin een oud verlangen naar vervlogen jaren zo nu en dan de kop opsteekt waar ik in ’n weids en roerloos landschap loop door de tijd met rust gelaten over ’t ooit met paddenstoelen bezaaide pad, weer aan mijn vaders hand (Bert van der Linden, 2014)

Verlaat het asfalt, kies het smalle pad en laat je verrassen!

Teken Kleine markering Steeds aanwezig symbool Baken op mijn weg Houvast

Door de traagheid kun je van de omgeving genieten en je ziet sneller details. Dat geeft aanleiding tot gesprekstof en door te bewegen kun je je hoofd leegmaken.

Wandelen doe je niet voor je lichaam, je doet het voor de geest. Het is bij uitstek de manier om je gedachten eens te laten bezinken en terug te blikken op fijne herinneringen. Dat laten bezinken van de gedachten kan zo goed door het eentonige ritme waarin je lichaam komt tijdens het lopen. (Midas Dekkers)

De langste dag…. de dagen raken elkaar bijna!

Alles verkleurt Blad valt traag Vruchten in vele kleuren Winterslaap?

Soms kun je beter een wandeling maken.

Herfst is een inleiding van de stilstand. Dat kun je bijna niet in kleur of woorden vatten, maar is een gevoel.

Soms moet je stilstaan om verder te gaan dan het pad en de haast je voeren verder te zien dan een oogopslag naar de wereld aan je voeten. Soms moet je stilstaan bij het gewone om het bijzondere te begroeten.