De stilte weegt nu als een steen na het getimmer en gehamer de leerlingen zo stil bijeen in die bekende bovenkamer … Is Hij toch dood – is het voorbij? De droom die mensen had gewekt de nieuwe schepping, verse klei – leven vol liefde en respect. Terug naar af – weer naar de boot, en weer gaan vissen op het meer … De hoop is stuk – de Heer is dood – Is er dan geen ommekeer? Naar Jan Coghe

Als er geen haan meer kraait om mensen die vereenzaamd zijn door ziekte of ouderdom of als ze onrespectvol worden benaderd … dan gaat Jezus vandaag opnieuw zijn kruisweg. Als er geen haan meer kraait om mensen die dood gaan door honger of geweld of ten onrechte worden veroordeeld … dan sterft Christus vandaag opnieuw aan het kruis. Als er geen haan meer kraait om wat er aan ellende om ons heen gebeurt of als de waarheid wordt doodgezwegen … dan begraven we Christus elke dag opnieuw. Maar, wanneer er mensen opstaan die zorgzaam zijn, respectvol en eerlijk dan kan de wereld er heel anders uitzien … dan gebeurt Pasen weer,…

Als je ouder wordt, realiseer je je dat stil zijn soms belangrijker is dan nog even  je punt maken.

Goed luisteren is een vorm van liefhebben. Iemand echt willen begrijpen, accepteren wat er gezegd wordt en lief zijn zonder de ander te willen veranderen.

Pinksteren is openstaan voor een kracht die je boven jezelf uittilt. Is warm lopen voor iets wat hoop geeft en uitzicht biedt. Is geloven dat heel gewone mensen iets buitengewoons tot stand kunnen brengen als ze zich laten inspireren door woorden van liefde en kracht. Greet Brokerhof-Van der Waa

Vriendschap is een luisterend oor bieden zonder oordeel, een vraag stellen en benieuwd zijn naar het antwoord.

Wie te voet gaat verliest geen tijd, maar krijgt tijd. (Rob Hoogenboom OFM)

Vorige week dinsdag hing het leven van mijn lief aan een zijden draadje. God was ons genadig. Hij zond net op tijd zijn engel Daisy! Uit dankbaarheid en voor haar brandt sinds afgelopen donderdag acht etmalen een noveenkaars bij het beeld van de Zoete Lieve Vrouw in de Sint-Janskathedraal te ‘s-Hertogenbosch!

Ik bewandelde het pad met ongeschonden voeten, maar wel met blaren op mijn ziel, eelt op mijn gemoed en likdoorns in mijn hart. Ik was de pelgrim die niet op reis ging, maar wel verdwaalde. De pelgrim die veel langer onderweg was dan hij op voorhand dacht, omdat ik nog niet wist dat een reiziger niet alleen in zijn beloofde land moet aankomen, maar ook de weg huiswaarts moet lopen. Tot hij werkelijk is thuisgekomen. De bestemming van de pelgrim is niet het graf van de apostel, maar de grafsteen van zijn oude ik. Pas wanneer je daar voldoende lang gerouwd hebt, kun je de terugreis aanvangen. Naar een huis waar…

Wat zich gaande voltrekt in de ziel van de pelgrim is niet een toenemend verlangen naar het bereiken van zijn reisdoel, niet het vinden van het heilige aan het einde van zijn bedevaart, maar zijn overgave aan de ruimte, aan de kiezels op zijn pad, zijn besef van niet-weten, zijn afdalen in de leegte. (Catharina Visser)

Maar je hoeft je niet van alles en van je zelf losgemaakt te hebben op het moment dat je vertrekt. Je kunt gewoon op weg gaan en je zult zien dat je – heel geleidelijk en hoe meer je voortgaat – afstand neemt van veel kostbare zaken., Veel blijft aam onze voetstappen kleven, dat kan niet anders. Als je hart er nog aan hecht, wend je dan alleen tot Hem en zeg Hem: Mijn God, ik ben daar nog aan gehecht, maar ik vertrouw erop dat U me ervan bevrijd, terwijl ik op weg ben naar U. (Yves Raguin)