Je hoeft niet overal een antwoord op te hebben. Soms is stilte je grootste kracht.

Op de fiets ben je te snel. Als je te voet een rivier oversteekt dan merk je de verandering van tongval of de nabijheid van een grens. Je voelt de geschiedenis die zich er heeft afgespeeld. Als je er traag door reist, kun je daar je zintuigen meer voor openzetten. (Arnoud Hauben: hij won in 2024 de Televizierring met het programma Dwars door de Lage Landen)

De lente gaat voorbij en men herinnert zich zijn onschuld. De zomer gaat voorbij en men herinnert zich zijn uitbundigheid. De herfst gaat voorbij en men herinnert zich zijn eerbied. De winter gaat voorbij en men herinnert zich zijn volharding. (Yoko Ono)

Kijk, hoe hij hier als haast vanzelfsprekend ligt het pad dat uw voeten draagt u verder brengt verder weg van waar u kwam en dichterbij waar u wilt zijn   Het is weg zijn op weg zijn naar zijn   en iedere stap gedragen door de vriendschap van het pad

Heb geduld met alles wat onopgelost is in je hart en probeer je vragen met liefde te bezien, als kamers die gesloten zijn of als boeken in een volslagen vreemde taal. Zoek nog niet naar antwoorden. Die kunnen je nog niet gegeven worden, omdat je niet in staat zou zijn om ze te leven. En het gaat erom alles “te leven”. Leef nu de vragen. Misschien zul je dan geleidelijk, zonder het te merken, jezelf, ooit op een dag, in het antwoord terugvinden. (Rainer Maria Rilke)

Niks mooier dan de herfst de kleuren en de wind de regen en de mist de laarzen en het kind.   Ze slaan de deur dicht nemen het pad naar zee zorgen thuis verwondering mee.   (Mariët Overdiep)

De Leugen zei tegen de Waarheid: “Laten we samen een bad nemen, het bronwater is erg lekker”. De Waarheid, nog steeds achterdochtig, testte het water en ontdekte dat het echt lekker was. Dus kleedden ze zich uit en namen een bad. Maar plotseling sprong de Leugen uit het water en vluchtte, met de kleren van de Waarheid aan. De Waarheid, woedend, klom uit de put om haar kleren terug te krijgen. Maar de Wereld keek boos en minachtend weg bij het zien van de naakte Waarheid. De arme Waarheid keerde terug naar de put en liet zich niet meer zien, haar schaamte verbergend. Sindsdien loopt de Leugen rond in de wereld,…

Naast elkaar wandelen in de natuur of in de stad geeft een soort connectie die veel minder dwingend is (dan op twee stoelen tegenover elkaar, MvZ). Het is veel makkelijker om stil te zijn. Zo tegenover elkaar zitten is bedreigend, raar, bevreemdend. Maar naast elkaar is gewoon. Je bent elkaars gelijke. Men kan dan stil zijn. En in die stilte komt dan soms ook iets naar boven van wezenlijke gedachten die we in het directe, zogezegd therapeutische, contact, minder kunnen bereiken. Het samen wandelen is een hele goede therapeutische setting om wezenlijke dingen te bespreken die zo stoel tegenover stoel minder aan bod komen. Prachtig is dat! (Dirk de Wachter, psychiater)

Het leven heeft een simpele formule: kijk terug en wees dankbaar, kijk om je heen en heb lief, kijk vooruit en wees enthousiast.

Het leven heeft veel weg van een pelgrimstocht. (Plato)

Ieder van ons, waar hij of zij ook vandaan komt, heeft de taak op zoek te gaan naar de waarheid, zichzelf diepgaand te leren kennen, vrij te worden en in vrede met zichzelf en anderen te leven. (Frédéric Lenoir)

Als je dagelijks het journaal kijkt of de kranten leest, kun je niet anders dan een angstig mens worden. Maar als je gaat wandelen wordt je wereldbeeld weer helemaal bijgesteld. Dan merk je inderdaad dat toch altijd wel een slaapplaats vindt. Dat mensen altijd wel de weg willen tonen. En je koffie aanbieden. Dat geeft vertrouwen in de wereld. Ik heb veel wandeltochten gemaakt, maar ik ben ook zelden echt in de problemen gekomen. Ik heb het wandelen omarmd. Het is als zwerven: intuïtief een zijpad inslaan. Het hoeft ook allemaal niet snel. Er zit een vertraging van het leven in dat wandelen. Ik veranker me door die trage manier van…