Naast elkaar wandelen in de natuur of in de stad geeft een soort connectie die veel minder dwingend is (dan op twee stoelen tegenover elkaar, MvZ). Het is veel makkelijker om stil te zijn. Zo tegenover elkaar zitten is bedreigend, raar, bevreemdend. Maar naast elkaar is gewoon. Je bent elkaars gelijke. Men kan dan stil zijn. En in die stilte komt dan soms ook iets naar boven van wezenlijke gedachten die we in het directe, zogezegd therapeutische, contact, minder kunnen bereiken. Het samen wandelen is een hele goede therapeutische setting om wezenlijke dingen te bespreken die zo stoel tegenover stoel minder aan bod komen. Prachtig is dat! (Dirk de Wachter, psychiater)

Het leven heeft een simpele formule: kijk terug en wees dankbaar, kijk om je heen en heb lief, kijk vooruit en wees enthousiast.

Ieder van ons, waar hij of zij ook vandaan komt, heeft de taak op zoek te gaan naar de waarheid, zichzelf diepgaand te leren kennen, vrij te worden en in vrede met zichzelf en anderen te leven. (Frédéric Lenoir)

Het leven heeft veel weg van een pelgrimstocht. (Plato)

Als je dagelijks het journaal kijkt of de kranten leest, kun je niet anders dan een angstig mens worden. Maar als je gaat wandelen wordt je wereldbeeld weer helemaal bijgesteld. Dan merk je inderdaad dat toch altijd wel een slaapplaats vindt. Dat mensen altijd wel de weg willen tonen. En je koffie aanbieden. Dat geeft vertrouwen in de wereld. Ik heb veel wandeltochten gemaakt, maar ik ben ook zelden echt in de problemen gekomen. Ik heb het wandelen omarmd. Het is als zwerven: intuïtief een zijpad inslaan. Het hoeft ook allemaal niet snel. Er zit een vertraging van het leven in dat wandelen. Ik veranker me door die trage manier van…

Ware vreugde zit niet in het afvinken van actiepunten, maar in het vieren van momenten die ons hart laten zingen.

“Wat is belangrijker”, vroeg Grote Panda “de reis of de bestemming?”. “Het gezelschap”, zei Kleine Draak. (James Norbury)

Ergens lang geleden is een pad ontstaan, waarlangs, waarover sindsdien vele voeten zijn gegaan. Aarzelend, tastend, zoekend, geïnspireerd. En dan: een zeker weten, dit is het pad dat ik wil gaan. De zon is fel, de weg is smal en vol met kuilen en lonkende zijwegen. De wind is koel, de weg is breed met groene bomen en zoete vruchten. De weg is nat, de weg is glad en modderig, haast niet te gaan. De lucht is helder, de weg vertrouwder en je bent niet langer alleen. Ergens lang geleden is een pad ontstaan. Zij klopte aan mijn deuren vroeg mij mee op weg te gaan. Op zoek naar nieuwe voeten…

Verbindt elkaar. Oordeel niet. Sluit niemand buiten. (uitgesproken tijdens haar afscheid door haar zus Jolanda Kramers)

Mijn ervaring is dat de natuur wonderen doet. Zomaar. Zonder vragen. Je voelt de koude of warme wind langs je hoofd, je voelt je haar nat worden van de regen, de zon koestert je huid en je ziet – als je kijkt – een bloem, een boom en wie weet een dier. En als vanzelf raakt je hoofd leeg. En als het toch vol blijft, straalt de natuur de rust uit die een medemens vaak niet kan bieden. De natuur heeft de tijd, al eeuwenlang. (Jaap Lodewijks)

De natuur is een zelfhulpboek zonder woorden. (Stef Bos)